Oscar za najgorszy scenariusz

Otwieram oczy, jestem w pięknym mieszkaniu, mam 30 lat a obok mnie nie ma nikogo..

To jeden z najgorszych scenariuszy mojego życia. Boję się, że gdzieś tam na górze ktoś zapomniał o mnie, o takiej jednej dla której zabrakło Księcia z bajki.

Samotność to jedno z gorszych uczuć na tej planecie. Niektórzy są samotni z wyboru, tak im wygodnie, tak lubią. Inni są sami bo odtrącali to, co daje im los, a więc zostaje nam jeszcze jedna grupa, to ludzie, których los obdarowuje nieodpowiednimi ludźmi.

Zawsze jestem zdania, że wszystko dzieje się po coś. Przewróciłaś się, to po to by następnym razem nie biec tą drogą.  Ludzie też stają na naszej drodze z jakiegoś powodu, oczywiście nie jest  jasne z jakiego. Takie rzeczy zauważasz po czasie.  

Dzięki temu, że ludzie równają Cię z błotem, wiesz, że są warci tyle co zużyta chusteczka.

Dzięki temu, że masz rodzinę i przyjaciół, wiesz czego szukasz, wiesz jaką relację chcesz zbudować w przyszłości.

Jeśli spotykasz kolejnego kretyna, który znowu wbija Ci szpilki w serce to tylko po to, by następni odpadali w przedbiegach do Twojego serducha. Nigdy nie jest łatwo zaakceptować to, że osiągnęliśmy porażkę, ale to one uczą nas, jak postępować następnym razem.

W życiu pojawiają się różni ludzie ci źli i ci lepsi. Mimo że czasami w tłumie czujemy się samotni to oni wszyscy, ci z dobrymi i złymi intencjami, uczą nas czegoś. Uczą jak ich odróżniać, jak odsiać wartościowych od zwykłych homo sapiens.